شب اون پنج‌شنبه پرخاطره از اون مغازهه سر خسروی لاک خریدم. هی گفتم آقا من یه لاک نسکافه‌ای- پوست پیازی- قهوه ای کرم... و آقاهه آخرش گفت خانوم شما لاک کرم پودری می خوای! و من فکر کردم هه هه چه رنگ مسخره‌ای! و وقتی لاکو رو ناخونم تست کردم دیدم رنگش مثل کرم پودره! گیریم تو از اون شب فقط این یادت باشه که ما سه نفری عطرتو مسخره کردیم! و پیتزا و بال تند. و من هی از اون شب یاد تقاطع خسروی و صالحی بیفتم و اون نوار سبزی که به اون پست برق کذایی چسبوندند.

دیشب دوست داشتنی که داشتم. با یه دوست رفتن و چرخیدن و خیس بارون شدن و بوی فرش خیس دادن و تو یه کافه ی پر دود نشستن و از گشنگی نای حرف زدن نداشتن و آخرش دم کانتر موقع حساب کردن یه جفت گوشواره بافتنی واسه خودت خریدن. خواستم بگم گیریم تو از اون شب پاستاهای خوشمزه ش یادت مونده باشه و من فیلمایی که خریدیم، دیدم دوتامون یادمون می مونه، فیلم هایی که خریدیم- پاستایی که خوردیم- حرفایی که زدیم.

دیشب خواستم یادم باشه که من همینی هستم که هستم. همین آدم معمولی با غصه ها و شادی های معمولی ش. تو اتاقم چرخیدم و یه سری از نوشته هایی که از سال های دبیرستان مونده بود رو دیوار رو کندم. نشستم رو تخت خواب و لواشک خوردم و فکر نکردم وای حالا شاید لحافم کثیف شه. ساعت دوازده رفتم حموم و همون جوری با حوله دراز کشیدم رو تخت. فکر کردم به روزهایی که دارم می گذرونم. به برنامه هام. به آدم های زندگی م. نیم ساعتی هم چرت زدم. بالاخره لباس خواب طوسی سفیدمو پوشیدم و با موهای نم‌دار حوله پیچ خوابیدم.

امروز صبح اول می خواستم مانتو/ تونیک قرمزمو بپوشم با شال مشکی. بعد دیدم اگه اونو بپوشم پس باید کفش کانورس قرمزامم بپوشم و اگه مثل دو روز قبل بارون بیاد جورابام خیس می‌شه و کفشامم کثیف می‌شن. بعد گفتم مانتوی قهوه ای سوخته مو بپوشم با شال مشکی مثل دو روز گذشته! بعد دیدم دو روزه دارم اینارو می پوشم چه کاریه! آخرشم مانتو سرمه‌ای پررنگمو پوشیدم و شال سبز سدری. بعد دیدم خب گوشواره بافتنی جدیدامم بذارم یهو!

و همه ی این‌ها یعنی خوشحالم از دیروز خوبی که داشتم. احساس خوبی دارم نسبت به اینی که امروز هستم. اعصابم خط خطی به خاطر تقویم هورمونی شاید و یا شاید به خاطر چیزایی که الان یادم نیست و اینکه هه هه امروز هوا آفتابیه! بدون بارون.