از آخر هفته های حیات نو کشته مرده ی منصورضابطیان شده بودم و مصاحبه هایش. تمام دفترهایم پر شده بود از mnzb49 که آی دی ضابطیان بود. یک بار بهش میل زده بودم که یک آخر هفته با اردوان کامکار و باباک امین تفرشی مصاحبه کند و جواب داده بود دست شما درد نکنه و حتما رویش فکر می کنم. حالا یا نخواست یا خواست و حیات نو بسته شد. یک بار ضابطیان را در کافه ثالث دیدم و تمام مدتی که آن جا بود مثل بز نگاهش کردم! خلاصه اینکه سرمان گرم این حس و حال ها بود.

قبل ترش که دوچرخه های همشهری را می خواندم و یک ویژه نامه ی دیگر که اسمش سیب بود انگار.توی یکی از ویژه نامه هایشان عکس هایشان را زده بودند. یکیشان محبوبه حقیقی چهل کیلویی بود که از بس از ساندویچی سر کوچه ساندویچ مغز و کتلت! می خرید، آقای ساندویچی به نان و نوایی رسیده بود!

دبیرستان که بودم چلچراغ می خواندم. شنبه ها صبح چهارتا مجله می خریدم. برای خودم، ساناز، یاسمن و نیلوفر. همه ی این نویسنده های دوست داشتنی ام در چلچراغ جمع شده بودند! یک صفحه ای بود که ایمیل های خواننده ها را جواب می داد. اسمش زورخانه بود! یکبار میل زدم که با منصور ضابطیان و محبوبه حقیقی مصاحبه کنید و چاپش کردند و طرف هم جواب داد کاش فامیل های ما هم میل می زدند ومن کلی حال کرده بودم از این اتفاق در عوالم دانش آموزی!

همه ی اینها را گفتم که بگویم محبوبه حقیقی چهل کیلویی دوست داشتنی دوران دبیرستان من این روزها در زندان است و من دلم هوای آن روزهای دبیرستان را کرده و خواندن چلچراغ و ستون های مورد علاقه ام! روزگار غریبی ست اگزکتلی!