شعر را باید آرام خواند. شعر را باید با طمانینه و بلند بلند خواند. شعر را باید مثل یک غذای بهشتی مزهمزه کرد. میخواهم بدانم شعرهایی که برات میفرستم را مزهمزه میکنی یا مثل چکیده مقاله با چشم سرسری ردشان میکنی؟!
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
تلکا به مازندرانی یعنی گلابی جنگلی با یه طعم گس.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر