هزاران ارغوان را ارغوانم

چند سال پیش، قبل از آن‌که به قول صبا مثل نقل عروسی روی کره زمین پخش بشیم، مرجان یه دورهمی‌ای گرفته بود و همه‌ی اکیپ دبیرستان رو دعوت کرده بود. اون روز تو 360م نوشتم "نرفتم، نتونستم برم. هر چی فکر می‌کنم می‌بینم اون روزهای دبیرستان، که کف حیاط مدرسه گرد می‌نشستیم و از در و دیوار حرف می زدیم، تصورم از خود الانم خیلی بهتر از این چیزی بود که الان هستم" تحمل روبرو شدن با آدم های اون روزهای گذشته‌مو نداشتم. الان بر می گردم نگاه می کنم به اون روزهایی که گذروندم..... شیوا اومده ایران، دعوتمون کرد خونشون. رفتم. آدم های دبیرستان رو دیدم که همه بزرگ شده بودیم. خانوم شده بودیم. من و نرگس گل خریدیم رفتیم. یکی مافین درست کرده بود. شلوار جین پوشیده بودیم با بلوز اسپرت و کفش پاشنه بلند. صحبت کردیم. از "تو چی کار می کنی" و "من کار می کنم، وقت نمی کنم فوق بخونم" و "من با چند تا از دوستام شرکت خودمونو زدیم" و چی و چی.... و چقدر احساس قشنگی بود بزرگ شدن. نگاه کردم به خود الانم و خود چند سال پیشم. دیدم که راضی‌م. از این جایی که الان هستم و جایی که می خوام برم. دیدم زندگی الانم خیلی قشنگ تر و دل‌چسب تر از زندگی چند سال پیشه.

.

امروز تولدمه. بیست و چهار ساله شدم. نگاه می کنم به سال قبل. می بینم این روزهای الان رو خیلی بیشتر از پارسال دوست دارم. چشمامو می‌بندم و لحظه لحظه های تولد پارسالم رو میارم جلوی چشمم. روزهای قبلش، روزهای بعدش... امروز رو دوست دارم. نه به خاطر اینکه احساس می‌کنم این روز متعلق به منه. هیچ وقت احساس نمی کردم یه روز خاص دارم که مال خودمه! اما یه حس خاصی دارم امروز. به تمام تبریک های فیس بوکم جواب دادم. از تمام تبریک های تلفنی و اسمسیم لذت بردم. و دارم به داستان های کوتاهی فکر می کنم که از هفته‌ی پیش هر روز هر روز به مناسبت تولدم گرفتم.

نگاه که می کنم می بینم این اتفاق های کوچیک خوب رو خیلی دوست دارم.

.

تک مضراب:

من آن ماهم که اندر لامکانم                  مجو بیرون مرا در عین جانم

تو را هر کس به سوی خویش خواند       تو را من جز به سوی تو نخوانم