اون زمونا که گروه تئاتر برو بیایی داشت و وقتی نشسته بودی توش انتظار این می رفت که یهو یکی درو وا کنه بیاد تو و سلامی و علیکی و ... بعضا این آدما اصلا آشنا نمی زدن اما وقتی می دیدی همه ی قدیمی ها با هیجان می گفتن "بههههه سلام" تو به عنوان یه جوجه عضو تازه وارد به قول بعضی ها "فنچ" سلام مودبانه ای می کردی و طرف هم یه لبخند ملیحی می زد که الان که خودم می رم تو گروه یا سر تمرین و کلی آدم نا آشنا می بینم می فهمم اون لبخنده یعنی چی!

یکی از این آدم هایی که تو همون سال های اول چند باری اومد تو گروه "گلنار ر" بود که فرقش با بقیه این بود که اصولا فارغ التحصیل دانشگاه ما نبود و به طور حرفه ای تئاتر تمرین می کرد (می گفتن!) و سرِ "ماه و پلنگ" با گروه همکاری کرده بود و از ویژگی های دیگه ش این بود که به نظر منِ فنچ یکمی زیادی لوس بود و از همه هم بدش می اومد و تا یه اسم جلوش می بردن می گفت "اهههههه اَنننن" (با همین غلظت) خلاصه این گلنار خانوم یه بار که داشتن از خاطرات کلاس های تئاترشون می گفتن چندین بار از شخصی به نام آقای دهکردی نام برد که علی الظاهر از اساتید محبوب ایشون و بقیه ی کلاس هم بودند! مثلا به این صورت که آقای دهکردی می گفتند سیگار برگ دوست دارند و جلسه ی بعد همه ی کلاس (که ترکیب جنسیتیشونو نمی دونم!ولی خب می شه حدس زد) برای ایشون سیگار برگ می بردند! یا عروسک جینگولک تو ماشین! یا چمی دونم گلنار با هیجان می گفت یه بار سر اتود خودکشی خودم رو زخمی کردم و آقای دهکردی بهم گفت "دیوونه"!! و اینو جوری می گفت که انگار افتخار خفنی نصیبش شده! بعد من هی می گفتم حالا این آقای دهکردی کی هست؟! علی دهکردی که نمی تونه باشه! چون اون که کلا بازیگر خاصی نیست، تازشم مگه چقدر کیوته که این همه تعریف کنن ازش!! اونم آدمی مثل گلنار که به شپش سرشم می گفت منیژه خانوم!!

گذشت تا یه کم بیشتر که تئاتر دیدیم فهمیدیم شخصیت معروفی در میان اهالی تئاتر به نام پیام دهکردی وجود داره که محبوبیتی هم داره و اسمش تو کستِ یه کار باعث می شه عده ی زیادی با کله برن کارو ببینن... بعد به مرور خودم به شخصه به این نتیجه رسیدم که ایشون بسیار خوب بازی می کنند و دیشب! در حین نمایش عشق لرزه به این نتیجه رسیدم که بله ایشون بسیاااار کیوت تشریف دارن اتفاقا! همین دیگه خواستم بگم من فنِ پیام دهکردی شدم از این لحظه! و تئاترهای ایشون رو با کله می رم می بینم! بله!