یه بار که تو ماشین محمد بودیم، (پنج شنبه بود. فردای کنکور ارشد. می خواستم خرید کنم و از محمد هم خواسته بودم بیاد بس که شوت می زدم!).. خرید کرده بودم و داشتیم بر می گشتیم... دایدو داشت می خوند... هوم فور رنت! رو داشت می خوند و محمد می گفت این آهنگ ِ خودشه و انگار از زبون اونه و از این قبیل حرفا... من هر چند از اون آهنگ خیلی خوشم میومد اما من نبودم... گفتم می دونی من کدوم آهنگ دایدو ام؟ آهنگ شیش ِ همون آلبوم... تو کلمه کلمه ی آهنگ انگار من قایم شدم.. می تونم درک کنم با چه حسی داره می گه
I’ll wake you up like a child
این آهنگ رو که می شنوم انگار می خوام بمیرم از ناتوانی.. از عجز... انگار همین الان جلوی من نشستی و من دارم می گم
don’t leave home, cause I will be your safety…oh don’t leave home
این احساس با اولین باری که این آهنگ رو شنیدم وجود داشت. خیلی قبل... خیلی قبل تر از اینکه تویی باشه که این انگار بیاد جلو روم بشینه! می بینی من انگار ذاتا آویزون بودم از قبل!!ه
.
!پ.ن. الان که فکر می کنم می بینم پنج شنبه بود اما فردای ارشد نبود. همون شب ِ ارشد بود
.
!پ.ن. الان که فکر می کنم می بینم پنج شنبه بود اما فردای ارشد نبود. همون شب ِ ارشد بود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر