خسته کننده است تو گذشته ای که هنوز توش زنده ای مدام دنبال مرگت تو آینده باشی.

ولی تو خودت رو داری گول می زنی. تا حالا تو این دو سال چقدر تونستی این قطعه به قول خودت ماه رو بنویسی. ها؟ 

یه کم واقع بین باش، گرچه هیچ چیز واقعی ای تو اون کله نیست. این نبوغ نیست، یه جورایی خودآزاریه. تو رو قطعه ای که هنوز ننوشته ای ش اسم گذاشتی. آدم های دور و بر خودت رو تحقیر می کنی. چرا؟ دلیل نمی شه که فکر کنی آدم خاصی هستی. یا یه چیز خاصی هستی. تو هم یکی هستی مثل بقیه. منتها یه کم مغرورتر از بقیه.

.

پرسه در مه - بهرام توکلی