برادر بی قراره...

گفته بودم وقت هایی اتفاق هایی بدجوری زندگی آدم را تحت تاثیر قرار می دهد، آن قدر که اصلا یادت نمی آید قبلش چه طور روز را شب می کردی...

امشب اینجا روی تخت دراز کشیده ام و در زیر این نور کم سوی مریض به تو فکر می کنم. تویی که بدجوری این روزها همه ی ذهن مرا گرفته ای... تو کاوه..

دیشب وقتی بالاخره توانستم گریه نکنم. امروز صبح وقتی بالاخره بدون سردرد از خواب بیدار شدم، تصمیم گرفتم به دیدنت بیایم. فهمیدم می توانم خودم را کنترل کنم. فهمیدم می توانم قیافه ی غافل تو را ببینم و جلوی اشک های بی مصرفم را بگیرم. نمی دانم، نمی دانم وقتی ماجرا را بفهمی چه قدر از همه ی ما بدت خواهد آمد. اما حق می دهم. حق می دهم از همه ی ما که سالمیم بدت بیاید. همه ی ما که مادرانمان زنده اند.. همه ی ما که خانه مان حوالی آن خیابان لعنتی نبوده...

در راه برگشت سردرد لامصبم دوباره برگشت..به خانه که رسیدم دیگر از پس خودم بر نیامدم. رفتم به اتاق و گره ی روسری ام را شل کردم، لبه ی تخت نشستم و گریه کردم، فحش دادم به تمام آن هایی که مسئولشان می دانم. به تمام ِ تمام ِ تمام ِ آن هایی که این روزها مردم این دیار درب و داغان نفرینشان می کنند..

خسته ام کاوه...فردا خبر را که شنیدی گریه کن..فریاد بزن. جمعه سر خاک مادرت از همه ی دنیا حق خورده شده ات را طلب کن... کاوه، من، من ِ دست خالی چه دارم که به تو بگویم. مگر غصه خوردن شب و روز من برای تو مادر می شود؟ مگر نفرین و ناله ی من آن گلوله ی لعنتی را از قلب مادرت بیرون می آورد؟؟؟

دلم می خواهد خِر ِ تمام آدم هایی که سرشان را زیر ِ برف ِ بی خیالی کرده اند، تمام آن هایی که پشت سنگر دین بی مصرفشان پنهان شده اند، تمام آن هایی گه پیشانی شان را برای رسیدن به بهشت روی خاک می مالند، تمام آن هایی که سرشان را با دیدن زن بدحجاب پایین می آورند، تمام آن هایی که ح های بسم الله شان را هر روز غلیظ تر تلفظ می کنند، کاوه دلم می خواهد خِر ِ همه شان را بچسبم و بگویم جواب این سه مرد را چه می دهید؟؟ کدامتان تاب دیدن این خانه ی بی چراغ را دارد؟؟ کدامتان جواب نگاه های پرسان این پسر را می دهد؟ کدامتان شب امتحان پسرش سر نگران بر بالش می گذارد؟ لعنتی ها جواب همین یکی را بدهید، بقیه ی سوال هایم مال خودتان.. بگذارید فردای قیامت ( اعتقادم به این یکی را هنوز از دست نداده ام... این یکی را اگر از من بگیرند می میرم از بی عدالتی) قاطی آن همه حق هایی که ازتان طلب دارم...

جواب نگاه های نگران این پدر، نگاه پرسان این پسرها... لعنتی ها برای یک بار هم که شده... کاوه...زورم به این همه ضحاک نمی رسد... خسته ام ... خیلی..